Een stukje “levende geschiedenis”
E-Mailtje van Drs. Pierre Cuypers
Via onze site zijn we al jarenlang in contact met Dhr Pierre Cuypers, de achterkleinzoon van de Roermondse architect Pierre Cuypers. Wat is er toch veel gebeurd sinds te tijd dat wij de allereerste keer contact hadden: Het familiegraf zo práchtig gerestaureerd en nu zelfs een compleet Cuypers-jaar! Wie had dat toen durven dromen!
Op onze vraag hoe hij de presentatie van de nieuw verschenen boeken over zijn voorvader in de Munsterkerk en de opening van de tentoonstelling in het Museum op Zondag 16 september 2007 heeft ervaren kwam het volgende zeer treffende antwoord. Een eerste reactie van iemand waarvan de voorvader "openbaar bezit" is geworden:
“Wat het voorlezen betreft; ik vond het een geweldige ervaring en eer om bij het praalgraf van de Gelderse graven te mogen optreden. De Munsterkerk is de kerk van mijn jeugd. Steeds als ik in Roermond kom, probeer ik even die kerk in te gaan.
Voor de bijeenkomst in de kerk hadden we een lunch waar ik met de tekst werd geconfronteerd. Wat me überhaupt aan het boek opvalt, is dat het ongelooflijk dicht op de huid komt. Ik kan me voorstellen dat het voor sommige afstammelingen nogal schokkend is, maar het maakt het werk ook open en eerlijk en dus interessant voor de geïnteresseerde buitenstaander.
Het stuk dat ik voorlas, ging over Antoinette die met Pierre getrouwd was uiteen zekere toewijding, om hem (30-jarige weduwnaar met kleuter) te helpen als een kinderverzorgster. Uiteraard was het verblijf onder een dak voor een meisje van stand ondoenlijk als je niet getrouwd was. Pierre heeft haar kennelijk duidelijk gemaakt dat hij in haar geen verzorgster maar een echtgenote zag.
In eerste instantie is de tekst bizar (maar wel volledig gebaseerd op brieven);
je gelooft dat een dergelijk St. Jozefhuwelijk thuis hoort bij rare mensen. Dan blijkt toch dat er veel meer achter zat. Antoinette was iemand met zo'n toewijding dat ze zichzelf echt wegcijferde zonder in enigerlei opzicht een slaafse sloof te zijn. Begrijpelijk dat Pierre volledig kapot was bij haar overlijden, toen hij bij thuiskomst van de wereldtentoonstelling (waar hij groot succes geoogst had) in de hal van het huis in Roermond zijn vrouw opgebaard vond.
Voor mij leest het boek als een roman, vooral vanwege de herkenning. De tentoonstelling was interessant, maar het was erg druk en veel mensen spraken me aan, dus ik heb eigelijk maar vluchtig kennis kunnen nemen vaneen en ander. Komende zondag hebben we echter familiedag in het museum en dan neem ik de tijd om alles eens goed te bekijken. Zaterdag ervoor is de opening van de tentoonstelling in het NaI in Rotterdam. Het gaat maar door. Er is inderdaad wel het een en ander veranderd.
Roermond heeft Cuypers prima op de kaart gezet”.