Hoofdpagina


 

Drie premiers uit Roermond

Ernst A.J. Burke

Op 9 september 1918 werd Ruys de Beerenbrouck premier, de tot dan toe de jongste en de eerste katholieke premier (de leider van de katholieken, Mgr. Nolens, was onaanvaardbaar als premier). In 1922, na verkiezingen, werd hij tot 1925 premier van het tweede kabinet Ruys de Beerenbrouck. Daarna werd hij voorzitter van de Tweede Kamer tot 1929. In dat jaar werd hij opnieuw premier, nu van het derde kabinet Ruys de Beerenbrouck (waarin hij ook minister van binnenlandse zaken en minister van landbouw was) tot 1933. Dit kabinet was een echt crisiskabinet, het Nederlandse volk zong het versje: “Wie maakt onze centen zoek? Dat is Ruys de Beerenbrouck!” Daarna werd hij tot zijn dood opnieuw Kamervoorzitter. Omwille van zijn sierlijke ambtskledij werd hij in de volksmond wel eens ‘Struis de Verenbroek’ genoemd. Ruys de Beerenbrouck was de langst zittende Nederlandse premier totdat Ruud Lubbers dat record in 1994 overnam.



Louis Joseph Maria Beel (1902-1977) heeft twee kabinetten als premier geleid, 1946-1948 en 1958-1959. Op 7 juli 1956 trad hij af (uit het tweede kabinet Drees) als minister van binnenlandse zaken vanwege zijn deelname in de Commissie van Drie, die onder zijn voorzitterschap onderzoek zou doen naar de problematiek die later de Greet Hofmans affaire is gaan heten. In het tweede kabinet Beel zaten overigens niet minder dan vier Roermondenaren: Beel, Jo Cals (minister van OKW), René Höppener (staatssecretaris OKW, later burgemeester van Roermond) en Harry Moorman (staatssecretaris Marine). Van 1959 tot 1972 was Beel vicepresident (‘onderkoning’) van de Raad van State.



Jozef (of Joseph) Maria Laurens Theo (Jo) Cals (1914-1971) was staatssecretaris van OKW in het het eerste en tweede kabinet Drees. Vervolgens was hij minister van OKW in het derde en vierde kabinet Drees, het tweede kabinet Beel en het kabinet De Quay. Zijn voornaamste verdienste als Onderwijsminister is de invoering van de Mammoetwet in 1963. Cals was premier van 14 april 1965 tot 22 november 1966 van het kabinet dat zijn naam draagt. Het kabinet Cals viel in de bekende nacht van Schmelzer.